Gezien haar vertederende maar schilferende reacties op de wereld, kunnen de hersenen van je kat op zijn best op een eigenzinnige manier lijken te werken. Een geavanceerde prefrontale cortex helpt mensen rationeel te reageren zonder te vertrouwen op katlogica.
De Amygdala: Emotion Processing Center
Twee amandelvormige gebieden in het menselijk brein controleren emotionele reacties op basis van input van andere delen van de hersenen. De meest voorkomende functie van de amygdalae is het synthetiseren van angstreacties uit de omgeving, zoals wanneer je wankelt op de top van de eerste grote heuvel op een achtbaan.
Katten hebben ook amygdalae die emotionele reacties op gang brengen, zoals angst. Voor een kat kan een angstreactie ontstaan wanneer ze naar het dierenartspraktijk wordt gedragen en kan door de bezienswaardigheden, geuren en geluiden vermoeden dat ze waarschijnlijk onaangenaam porren en porren door de dierenarts.
De thalamus en sensorische cortex: bronnen van emotionele stimulatie
De sensorische cortex via de thalamus sturen informatie naar de amygdala die is verzameld uit je sensorische organen. Je amygdala initieert vervolgens een emotionele reactie op basis van deze stimuli. Je ogen zien bijvoorbeeld dat je beste vriend naar je toe komt en glimlacht. Deze prikkel wordt waargenomen in de visuele cortex, waarna de thalamus besluit deze informatie door te geven aan de andere delen van de hersenen, inclusief de amygdala. De amygdala zegt dan: "Hoera, mijn beste vriend!" en je hebt een positieve emotionele reactie op wat je zag.
Een goed voorbeeld van een kat is wanneer ze je aan het eind van een lange dag door de deur ziet lopen. Deze sensorische stimulatie wordt geïnterpreteerd door haar amygdala, die endorfine (gelukkige hormonen) door haar systeem stuurt, wat resulteert in spinnen en een welkome wrijving op je been.
The Hippocampus: Memories Trigger Emotions
De hippocampus slaat langetermijnherinneringen op, zoals hoe je je voelde toen je op de afstudeerdag op het podium liep. De hippocampus voedt zich ook rechtstreeks in de amygdala. Wetenschappers geloven dat dit de reden is waarom er een vloed van sterke emoties kan volgen als we ons een levendige herinnering herinneren.
Je kat heeft ook een hippocampus, hoewel haar opgeslagen herinneringen niet helemaal hetzelfde zijn als die van jou. Kitty zal zich waarschijnlijk herinneren dat de laatste keer dat de hond van je buurman op bezoek kwam, de hond haar achtervolgde en ze zich onder de bank verstopte. Dus als Kitty de hond weer ziet, triggert de informatie van haar sensorische cortex het geheugen in haar hippocampus, die communiceert met haar amygdala, wat haar overspoelt met angst.
De pre-frontale cortex: reden boven angst kiezen
De prefrontale cortex heeft een dialoog met de amygdala wanneer een angstreactie wordt opgewekt. De amygdala zegt: "Wees bang!" Vervolgens overweegt de prefrontale cortex: "Is dit echt iets om bang voor te zijn?" Zo niet, dan stuurt de prefrontale cortex deze informatie naar de amygdala, die de angstreactie stopt, zodat je je niet langer bang voelt. Als dit proces meerdere keren gebeurt door dezelfde stimulus - je broer of zus springt bijvoorbeeld uit een kast en roept "BOO!" - uiteindelijk "leert" uw prefrontale cortex uw amygdala dat hij geen angstreactie op die stimulus moet hebben.
De prefrontale cortex van een kat is lang niet zo ontwikkeld als die van een mens - daarom kan ze niet op dezelfde manier redeneren als jij. Toch zullen de hersenen van een kat zichzelf uiteindelijk leren geen emotionele reacties te hebben op dingen waarvan hij kan vaststellen dat ze irrationeel zijn. Als je kat bijvoorbeeld in het begin bang is van het geluid van je afvalverwijdering, zal ze na het elke dag horen ervan leren dat er niets ergs met haar gebeurt als je die schakelaar omdraait. Als katten in staat zouden zijn om te redeneren en hun angstreacties te verminderen tot het niveau dat mensen doen, zouden ze eindelijk leren dat de stofzuiger niets is om bang voor te zijn.
