i Boxer-afbeelding door Stana van Fotolia.com
Het identificeren van een hondenras uitsluitend op basis van fysieke kenmerken kan buitengewoon moeilijk zijn. In gebieden die bepaalde rassen verbieden, zijn veel honden uit hun huizen gehaald of zelfs gedood, simpelweg omdat ze eruit zien als een verboden ras.
Grootte en inhoud
De algemene grootte kan soms een aanwijzing geven voor het ras van een hond, hoewel specifieke parameters ongetwijfeld willekeurig zijn. Grootte kan helpen bij het bepalen van het verschil tussen bijvoorbeeld een dwergpinscher en een Dobermann-pinscher. Substantie kan helpen om uw rasselectie per groep te verfijnen; een hond die van nature vrij mager is, kan een windhond zijn, zoals een windhond of saluki.
Vachtkleur, lengte en textuur
Vachtkleuren kunnen bepaalde rassen van rashonden uitsluiten; je zult bijvoorbeeld geen gestroomde Labrador of een zwarte Samojeed zien. De lengte van de vacht is misschien wel het belangrijkste verschil tussen twee rassen, zoals bij de grotere Zwitserse berghond en de Berner Sennenhond. Evenzo verschillen sommige rassen voornamelijk in vachttype, zoals bij de Duitse kortharige wijzer en de Duitse ruwharige wijzer. Soms heeft hetzelfde ras meerdere vachttypes: de teckel komt bijvoorbeeld in gladde, langharige en ruwharige variëteiten.
Hoofd type
Bij veel rassen is het hoofdtype het onderscheidende kenmerk. De lengte en breedte van de snuit vallen over het algemeen in een van de drie categorieën. Dolichocephalic muilkorven zijn smal, en meer dan de helft van de lengte van het hele hoofd, zoals bij borzoi en whippets. Als de snuit ongeveer gelijk is aan de helft van de lengte en breedte van het hoofd, wordt de hond als mesocefaal beschouwd, zoals de Alaskan-malamute en de Duitse herder. Brachycefale rassen, zoals boksers en pekinees, hebben snuiten die korter zijn dan de helft van de lengte van het hoofd en relatief breed.
Oren en staart
In sommige gevallen kunnen de lengte en dikte van de oren of staart een aanwijzing geven voor het ras van de hond. Buldoggen hebben kleine oren en een gekrulde staart, terwijl de oren van een bassethond bijna over de grond slepen. De dikke staart van een Newfoundlander fungeert als een roer wanneer hij in het water is, en de Ierse waterspaniël heeft een lange, dunne "rattenstaart" die hem kan helpen onderscheiden van een standaardpoedel.
