Sommige ongelukkige katachtigen verliezen hun staart door ongelukken, maar de Manx-kat wordt geboren zonder dat achteraanhangsel. Sommige Manx worden geboren met volle staarten, terwijl andere - toepasselijk stompjes genoemd - alleen stronken hebben.
Geschiedenis
De Manx-kat is de trots en vreugde van het eiland Man, een eiland in de Ierse Zee tussen Ierland en Groot-Brittannië. De afbeelding van de kat is te zien op munten en postzegels van het eiland Man. Hoewel er geen gebrek is aan legendes over hoe het staartloze ras op het eiland terecht is gekomen, is het waarschijnlijk het gevolg van een mutatie die voorkomt in de inheemse kattenpopulatie. De Manx was een van de eerste rassen geregistreerd bij de Cat Fanciers Association en was een van de eerste katten die eind 19e eeuw in Groot-Brittannië werd getoond.
Uiterlijk
Manx verschijnen in elke kleur of kleurpatroon. De langharige variëteit van Manx staat bekend als de Cymric. Op de vervaldag wegen Manx-katten tussen de 8 en 12 pond. Omdat het katachtigen met grote botten zijn, kunnen ze er zwaarder uitzien dan hun werkelijke gewicht. Of het nu staartloos, stomp of volstaart is, de Manx-kat is rond. Hij heeft een rond hoofd, ronde wangen, ronde ogen en een ronde achterkant. De laatste functie is groter dan zijn voorkant. Hoewel hij niet precies in één keer over hoge gebouwen kan springen, maakt zijn sterke achterkant hem een ongelooflijke springer.
Temperament
Hoewel het ontbreken van een staart het ras interesseert, is het de snorren van de Manx-kat die mensen echt aantrekt. Slim, speels en toegewijd aan hun baasjes, ze staan bekend als "katten voor hondenmensen". Veel Manx leren apporteren en genieten er zelfs van om zich in het water te wagen. Manx-katten kunnen over het algemeen goed overweg met andere huisdieren, inclusief honden, en zijn goede metgezellen voor oudere kinderen. Het zijn over het algemeen relaxte katten, maar ze hebben een speciaal talent om te jagen.
Gezondheidsproblemen
Het Manx-gebrek aan een staart treedt op vanwege een genetisch defect dat bekend staat als sacrocaudale dysgenese. Veel Manx-kittens worden geboren met spina bifida of blootstelling van het ruggenmerg. Manx-fokkers euthanaseren deze kittens meestal op humane wijze. Andere neurologische problemen zijn vaak pas duidelijk wanneer een kitten een paar maanden oud is, dus fokkers staan over het algemeen pas toe dat kittens naar een nieuw huis gaan als ze minstens 4 maanden oud zijn. Veelvoorkomende geboorteafwijkingen bij Manx-kittens zijn problemen die leiden tot fecale en urine-incontinentie.
