Alle rashonden zijn onderhevig aan bepaalde erfelijke ziekten, inclusief bordercollies. Uw superactieve, superslimme border collie lijkt misschien Superdog te zijn, maar het is mogelijk dat hij genen herbergt die ernstige ziekten veroorzaken. Voordat u een border collie koopt, moet u eenvoudige genetische tests laten uitvoeren om een gebroken hart te voorkomen.
Trapped Neutrophil Syndrome
Een van de meest voorkomende en tragische ziekten bij bordercollies is het gevangen neutrofielen syndroom of TNS. Tien procent of meer van alle bordercollies kunnen aan de ziekte lijden. Bij TNS houdt het beenmerg van de hond de neutrofielen vast - witte bloedcellen die helpen bij het bestrijden van infecties - die het produceert, zodat ze niet in de bloedbaan terechtkomen. Bordercollies met TNS vertonen meestal symptomen in de puppytijd, hoewel sommige honden asymptomatisch blijven tot de leeftijd van 2 jaar of later. Terwijl een dierenarts antibiotica of steroïden kan voorschrijven om een hond een tijdje normaal te laten leven, sterft de border collie uiteindelijk aan een ernstig gecompromitteerd immuunsysteem. Door te testen kunnen honden met de mutatie worden geïdentificeerd en uit de broedpool worden verwijderd, zodat het TNS-gen niet doorgaat.
Neuronale ceroïde lipofuscinose
Neuronale ceroïde lipofuscinose, vaak CL genoemd, is een andere ongeneeslijke genetische ziekte die uiteindelijk de dood veroorzaakt bij bordercollies. Het komt minder vaak voor dan TNS en treft maar liefst 3 procent van het ras. Deze ziekte leidt volgens Optigen, een bedrijf voor genetische testdiensten, tot ophoping van lysosomale opslaglichamen in de weefselcellen van de aangetaste border collie. Het oog van de hond en de hersencellen degenereren, wat resulteert in ernstige neurologische problemen. Symptomen treden pas op als de hond tussen de 1 en 2 jaar oud is. Naast het verlies van het gezichtsvermogen, verliest een border collie ook coördinatie en motorische vaardigheden en vertoont hij cognitieve stoornissen. Binnen twee jaar sterven de meeste honden of worden ze op humane wijze geëuthanaseerd. Genetische CL-testen zijn beschikbaar.
Epilepsie
Epilepsie treft sommige rassen meer dan andere; de border collie is vatbaar. Aangedane honden beginnen meestal epileptische aanvallen te krijgen als ze jong zijn. Op het moment van publicatie bestond er geen genetische test om op de ziekte te screenen. Maar medicatie, zoals fenobarbital, kan soms aanvallen onder controle houden of de ernst ervan beperken. Uw dierenarts zal verschillende tests uitvoeren om andere oorzaken van aanvallen uit te sluiten. Tijdens een aanval kan uw border collie verstijven, hevig kwijlen, zijn benen ongecontroleerd bewegen en de controle over zijn blaas en darmen verliezen. Een hond die een milde aanval ervaart, lijkt er misschien gewoon uit te zijn, dus u realiseert zich misschien niet dat de hond is aangedaan.
Osteochondritis Dissecans
Je zou kunnen denken dat je border collie OCS heeft - het ras is dwangmatig over hoeden en andere activiteiten. Obsessieve-compulsieve stoornis wordt OCS genoemd; maar osteochondritis dissecans, ook wel OCS genoemd, is een veel voorkomende ziekte bij bordercollies. Osteochondtritis dissecans komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Het treft bordercollies wanneer ze vroeg in hun leven een groeispurt doormaken. Normaal wordt groeikraakbeen omgezet in bot. Bij honden met osteochondritis dissecans vindt een deel van die omzetting niet plaats, meestal in gewrichten. Symptomen variëren van ernstig hinken tot laesies, die alleen zichtbaar zijn met een röntgenfoto. Na verloop van tijd leidt osteochondritis dissecans tot artritis in de aangetaste gewrichten.
Ivermectine
Een hartwormplaag kan uw hond doden. Sommige bordercollies hebben echter een genetische mutatie die neurologische symptomen veroorzaakt als ze ivermectine krijgen, een van de meest voorkomende preventieve medicijnen tegen hartworm. Hoewel er een genetische test beschikbaar is om de ivermectinegevoeligheid bij ruwe en gladde collies te detecteren, blijft de mutatie voor de border collie onontdekt. Uw dierenarts kan u een alternatief voor ivermectine aanbieden als u niet de kans wilt nemen dat uw hond gevoelig is.
