i cocker au bord d'un lac afbeelding door Sophie Hurel van Fotolia.com
Kijkend naar foto's van Amerikaanse cocker-spaniëls uit de late 19e en vroege 20e eeuw, herkent u het ras misschien nauwelijks. De vacht van de cocker-spaniël heeft echter de grootste transformatie ondergaan.
Amerikaanse cocker-spaniëlgeschiedenis
Cocker-spaniëls stammen af van Engelse veldspanielen die speciaal zijn gefokt om te jagen en om de Euraziatische houtsnip op te halen. Toen de cocker-spaniël naar de Verenigde Staten kwam, werd hij verder verfijnd tot een hond die geschikter was om op de Amerikaanse houtsnip te jagen, een kleinere vogel dan zijn Europese neef. De Amerikaanse cocker-spaniël werd gefokt als een hooglandspaniel, die meestal geen vogels ophaalde die over water waren neergeschoten. Het was een spoelende spaniel, een hond die vogels de lucht in dwong vanwaar ze zich verborgen hielden, zodat jagers erop konden schieten. De kleinste van de jachthonden, de Amerikaanse cocker-spaniël, is uit de gratie geraakt als jachthond. Hoewel er nog enkele jachtlijnen van Amerikaanse cocker-spaniëls bestaan, blijft de Amerikaanse cocker-spaniël populair als huisdier en showhond.
Amerikaanse Cocker Spaniel AKC Rasstandaard
De rasstandaard van de Amerikaanse cocker-spaniël, onderschreven door de American Kennel Club, beschrijft een vacht die kort en fijn op het hoofd is, maar middellang op het lichaam wordt. Een goede vertegenwoordiger van het Amerikaanse cocker-spaniëlras zal een zijdeachtige vacht hebben die een lichte golf kan hebben. De oren, borst, buik en benen van de Amerikaanse cocker spaniel moeten "goed bevederd zijn, maar niet zo overdreven dat ze de lijnen en beweging van de cocker spaniel verbergen".
Showfok vs. veldfokker
Naarmate de Amerikaanse cocker-spaniël in populariteit groeide als huisdier en als showhond, bevorderde selectief fokken kenmerken die zijn leden minder geschikt maakten voor de jacht. Amerikaanse cockers van gezelschaps- en showkwaliteit werden gefokt om kleiner te zijn dan honden die in het veld zijn gefokt, of honden die werden gefokt om te jagen en terug te halen. De praktische beenranden van de jachtspaniël werden zware "meubels" van dik, zacht haar dat eerder in het kreupelhout zou blijven haken als ze het veld in gingen.
Een contingent jagers beweert dat showfokkers het jachtinstinct uit hun lijnen hebben gekweekt, terwijl showfokkers beweren dat ze vaak met hun honden kunnen jagen nadat ze zich uit de exterieurring hebben teruggetrokken. Het is waar dat veldhondenfokkers zich meer op instinct richten, terwijl showfokkers zich meer op het uiterlijk van de hond richten. Aangezien showfokkers blijven concurreren in proeven en meer cocker-spaniëls in jachtproeven en veldproeven in het algemeen, is het mogelijk dat de kloof tussen de twee soorten Amerikaanse cocker spaniel, zo niet de verschillen in uiterlijk, na verloop van tijd zal afnemen.
Toon vacht versus veldvacht
De overvloedige vacht van de showcocker-spaniël komt uit twee bronnen: genetica en verzorging. Hun jassen worden in de watten gelegd vanaf het moment dat ze worden geselecteerd om deel uit te maken van de ijle exterieurwereld. Daarentegen kan de vacht van de in het veld gefokte cocker-spaniël af en toe worden geborsteld en zelden worden bijgesneden.
Beide soorten cocker-spaniël hebben een 'jas', een zadel van korter en gladder haar dat zich over hun rug uitstrekt van schouders tot heupen, maar dat is waar de gelijkenis eindigt tussen de jassen van de twee soorten. De oren en benen van de in het veld gefokte hond vertonen korte, zware bevedering in plaats van het zware meubilair van de vacht van een showhond. Het haar op de borst en ribben van een in het veld gefokte hond kan enigszins hangen en er kan een pony langer haar op de achterkant van de benen van de veldhond zitten, in tegenstelling tot het zware gordijn van haar dat dezelfde gebieden op de vacht van de showhond drapeert. .
Hoewel genetica een rol speelt in het verschil tussen de twee verschillende vachttypes, heeft de showspaniel niet per se een onoverkomelijk nadeel in het veld. Als een gepensioneerde showhond eenmaal is geschoren en getrimd, moet hij, als hij een jachtinstinct behoudt, ook kunnen jagen.
